Jak pisałem w poprzedniej części
cyklu maksymalny okres umowy
określa:
1) art.4 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007,
2) art. 25 ust 2 oraz art. 27 ust 1. ustawy o publicznym
transporcie zbiorowym.
Dziś chciałbym rozwinąć ten temat.
Umowa o świadczenie usług w
zakresie publicznego transportu zbiorowego jest zawierana na czas oznaczony,
nie dłuższy niż:
1) 10 lat - w transporcie drogowym,
2) 15 lat - w transporcie kolejowym, z zastrzeżeniem art.
22 ust. 7 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym,
3) 15 lat - w transporcie innym szynowym, linowym,
linowo-terenowym, morskim i w żegludze śródlądowej.
W razie konieczności, przy
uwzględnieniu warunków amortyzacji środków trwałych, okres obowiązywania umów o
świadczenie usług publicznych może być przedłużony maksymalnie o połowę, jeżeli
podmiot świadczący usługi publiczne zapewnia środki trwałe, które mają istotne
znaczenie dla wszystkich środków trwałych potrzebnych do realizacji usług
transportu pasażerskiego stanowiących przedmiot umowy o świadczenie usług
publicznych oraz są związane przede wszystkim z usługami w zakresie transportu
pasażerskiego stanowiącymi przedmiot tej umowy.
W
art. 4 ust 4 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 znajdziemy wyjątek od powyższej
zasady. Umowa o świadczenie usług publicznych może zostać zawarta na dłuższy
okres, o ile:
1) jest to uzasadnione amortyzacją kapitału w związku z
wyjątkowymi inwestycjami w infrastrukturę, tabor kolejowy lub pojazdy
2) zamówienie prowadzące do zawarcia umowy o świadczenie
usług publicznych zostało udzielone na podstawie procedury przetargowej
zapewniającej uczciwą konkurencję.
W
takim przypadku, właściwy organ w ciągu roku od zawarcia umowy przekazuje
Komisji umowę o świadczenie usług publicznych i przedstawia powody
uzasadniające dłuższy okres jej obowiązywania.
