Lubię grać w RPG. Ale nie wszyscy wiedzą co to jest. Po polsku to gry fabularne. Po angielsku Role Playing Game.
Pierwszy raz zagrałem na początku liceum w Kryształy Czasu. Potem był Warhammer, D&D, Gurps i wiele wiele innych systemów RPG.
Gra polega to na tym że jedna osoba jest Mistrzem Gry. To narrator i sędzia w jednym. Pozostali to gracze. Gracze wcielają się w różne postacie i mówią co robią. Rzucają kośćmi czy im się udało. A MG opowiada co się dzieje. Zwykle MG tworzy jakiś scenariusz np. uwolnić księżniczkę przez grupę bohaterów. A gracze odgrywają bohaterów. To jak wspólne pisanie książki z elementem losowym. Można grać w magicznych światach, w dalekiej przyszłości, w średniowiecznej Europie, średniowiecznej Japonii itp. itd. Właściwie jedyne ograniczenie to wyobraźnia.
Najczęściej młodzież wciela się w bohaterów (np. paladyni, dobrzy magowie itp.) i np. szlachetnie uwalnia księżniczkę z zamku pełnego pułapek lub ginie (gdy ma pecha, złośliwego MG lub jest głupia).
Przy okazji, usłyszałem kiedyś historię, że pewnego razu grupa starszych Pań z koła różańcowego chciała sprawdzić o co chodzi w RPG i czy to nie wymysł szatana. Jeden MG się zgodził, stworzył im postaci bohaterów i poprowadził scenariusz uwolnienia księżniczki z zamku. Scenariusz miał ograny, najlepszym graczom zajmował minimum 12 godzin nim wyszli z zamku z księżniczką.
Ku zdziwieniu towarzystwa po 4 godzinach najpierw z pokoju wyszły babcie mówiąc że wnuki mogą grać w RPG, bo to miła niewinna rozrywka. Za babciami wyszedł załamany MG. Okazało się że babcie przeszły scenariusz w 4 godziny. Zwykle w czwartej godzinie, bohaterzy byli w 1/3 przebijania się przez pułapki i wrogów.
Jak to babcie zrobiły?
Po wdepnięciu w pierwszą pułapkę, cofnęły się do najbliższej wsi i wzięły w niewolę wszystkich chłopów i ich rodziny. A potem użyły jako żywe ruchome wykrywacze i rozbrajacze pułapek. Księżniczka zginęła przez pomyłkę w boju. Babcie bowiem strzelały gęsto z kusz do wszystkiego co się ruszało a potem sprawdzały czy to było wrogie.
Chłopów, którzy przeżyli, babcie zapędziły do wynoszenia Skarbu i cennych przedmiotów z zamku.
Babcie z koła różańcowego złamały schemat i okazały się na bandą sprytnych i bezwzględnych zbójcerzy, a nie drużyną paladynów. A to podobno były takie miłe starsze panie co to by muchy nie skrzywdziły w realu.
Pamiętam, że kiedyś graliśmy drużyną, która mogła wyjechać z podziemnej bazy windą o określonym udźwigu. Wyjazd był jednorazowy. Dało się zabrać półciężarówkę lub 3 motory (było nas trzech w drużynie) ale brakowało miejsca na połowę niezbędnego wyposażenia i sprzętu (MG złośliwie to wymyślił).
Jeden kolega chciał wziąć półciężarówkę i trochę więcej sprzętu. Drugi kolega chciał wziąć motory by zapewnić nam większą elastyczność i podstawowe wyposażenie.
Ja zaproponowałem, żeby wziąć jeden motor, dorobić do niego przyczepkę i zabrać całe wyposażenie oraz broń. Będziemy co prawda wolniej się poruszać ale będziemy też mieli wyposażenie na każdą ewentualność.
Zawiedziona mina MG, że z znalazłem rozwiązanie problemu bezcenne :-)
Jak się później okazało nie zabranie jakiegoś elementu wyposażenia było by śmiertelnie niebezpieczne.
No ale wymyślenie tego i wyliczenia zajęły mi parę godzin.
Czasami słyszę tezę, że gry pokazują jacy jesteśmy. Osobiście nie zgadzam się z tą tezą. W realu jestem bardzo praworządną osobą. W RPG często natomiast gram zabójców, gwardzistów itp. W sumie niezbyt praworządne osoby. Choć grywam też herosami bez skazy.
Ale co mają RPG do biznesu i edukacji.
Symulacja rozpraw na studiach prawniczych to RPG. Pozwala nauczyć się studentom czego mogą się spodziewać na sali rozpraw i jak się zachować.
Symulacje negocjacji to też RPG. Pozwala ćwiczyć umiejętności negocjacyjne.
Itd. itd.
Poza tym RPG rozwija wyobraźnię i kreatywność. Skłania do uczenia się nowych rzeczy lub zgłębiania tematu. A to nas rozwija.
Nie lekceważmy RPG. To zabawa i nauka w jednym.
Ps są też gry komputerowe RPG ale to już inna bajka.
Pss polecam symulacje jako treningi umiejętności
